πανέχινος

πᾰν-έχινος, ὁ, or [suff] πᾰν-ον, τό, dub. sens., ἐν πανεχίνῳ (

A v.l. πάχει νώτῳ)

τῆς ἀσπίδος αὐτοῦ LXX Jb.15.26

.